* آرام آرام لحظه هاي هزار چهره و رنگارنگ پائيزي در گذر از روزهاي زندگي سپري شده و يكبارديگر صداي گامهاي زمستان به گوش مي رسد *
در همهمه فرا رسيدن بلندترين شب سال چشمايمان را در خلوت يك فضا و دور از هياهو ببنديم و بيانديشيم كه كجاييم ؟ اندوخته هايمان از اين همه دويدن ها ، تلاش ها و خسته شدن ها چيست ؟ حساب هاي بانكي پر به هر قيمت و هر وسيله ؟ خانه و ويلا و املاك فراوان ؟ واحدهاي تجاري و صنعتي گوناگون؟ به سفرهاي طولاني و رويايي رفتن ؟ داشتن اتومبيل هاي رنگارنگ؟ جمع آوري آنتيك هاي كم مانند ؟ آيا به دست آوردن و در اختيار داشتن همه اين ها ما را به نتايج مطلوب و مورد انتظار از حضور در اين دنياي خاكي رسانده است ؟ و فلسفه حيات را در بعد حقيقي آن متجلي نموده است ؟ آيا اگر صادقانه به قضاوت بنشينيم صرف اين داشتن ها توانسته ما را ( منظور دارندگان دارايي هاي ياد شده در فوق ) به آرامش و شادي دروني و نشاط قلبي برساند ؟ بي ترديد نه ، مگر اين كه بخواهيم تظاهر نماييم و خود را فريب بدهيم و يا با طعم خوش آرامش واقعي بيگانه باشيم.
داشتن همه اندوخته هاي مادي اگر با خمير مايه مهر و محبت در انسان ها عجين نشود نه تنها خوشبختي و شادكامي را به همراه نخواهد داشت بلكه مخرب و بي فرجام خواهد بود.
در دنياي درون آدمي هيچ پديده اي به ميزان محبت واقعي كردن و مورد محبت واقعي قرار گرفتن نمي تواند لذت واقعي حيات را به وجود بياورد، انساني هايي قادر به ره يافتن به وادي دوست داشتن و دوست داشته شدن مي گردند كه از موهبت هاي خدادادي بي نيازي ، بلند نظري ، صداقت ، دگردوستي ، داشتن حس خوب و مثبت برخوردار باشند و پديده هاي خودخواهي ، زياد طلبي ، بخب ، تظاهر و دورويي در وجود آنها لانه نكرده باشد.
اگر گفته شد شايستگي هاي خدادادي معنايش اين نيست كه آدمي از روز زاده شدن همراه با اين خصيصه هاي خدادادي به دنيا مي آيد، گرچه خصوصيات فطري و ذاتي را نمي توان ناديده گرفت وليكن خواستن و در جهت اين خواسته حركت كردن ميتواند هر انساني را در دستيابي به اين ويژگي ها موفق نمايد وليكن اعتراف مي كنم كه وارد شدن به اين فضا چشم پوشي از خودخواهي ها ، غرور بي منطق و هواي نفس هاي فراواني را طلب مي كند كه اگر به دستاوردهاي روحاني ناشي از اين پشت كردن ها بيانديشيم كاري سخت نخواهد بود.
اگر مي خواهيم در مقاطع زماني آتي كه به خلوت مي نشينم و چشم خود را مي بنديم و به راه آمده مي انديشيم احساس رضايت دروني و آرامش وجود را در خود جاري ببينيم و لمس كنيم مي توانيم از همين لحظه ، از همين امروز دنيا را از زاويه ديگر ببينيم ( البته طرف سخنم آناني هستند كه تاكنون همه ي هستي را از دريچه تنگ خودخواهي و زياده خواهي ديده اند ) و در دوست داشتن واقعي و صميمانه ديگران و در ايجاد زمينه هاي لازم براي دوست داشته شدن واقعي هيچ فرصتي را از دست ندهيم « و به دنبال كسي بگرديم كه شادي خود را با او تقسيم كنيم » هرچند كه بضاعت ما اندك باشد وليكن ايمان داشته باشيم آنچه را كه به دست مي آوريم هزاران مرتبه بيشتر ، بزرگتر و ارزشمندتر از آنچه كه پيشكش نموده ايم ميباشد. بسته بودن مشت جز درد دست ره آوردي نخواهد داشت.
اگر غير از اين باشد روز و روزگار را بيهوده سپري خواهيم نمود و از ما حتي يادي هم برجاي نخواهد ماند و نسيمي اندك ما را در فراموشي ابدي فرو خواهد برد. ممكن است بگوييم وقتي ما نيستيم هر تصوير و هر خاطره اي كه از ما در يادها باقي مي ماند برايمان مهم نيست وليكن اميدوارم تا اين حد در خودخواهي خود پا نفشاريم كه براي بازماندگان و آشنايانمان ميراثي از خاطرات تلخ بر جاي بگذاريم.
هيچ كس نخواهد گفت كه پدر ، پدربزرگ ، برادر ، خواهر ، دايي ، عمه ، دوست و ياري پولدار داشت ، بلكه خواهند گفت مردي مهربان و نيكوكار بود. زن دريادلي بود مردي گشاده روي ، گشاده دست و گشاده سفره بود و يا زني مردم دار و پرهيزكار ، و بازماندگان از نسبت داده شدن اين صفات خوب به وابستگان و پيشينيان خود افتخار خواهند كرد و همواره يادشان را زنده و گرامي خواهند داشت.
و اگر به مكافات بعد از حيات نيز اعتقاد داشته باشيم مسلماً آنچه را كه به دست مي آوريم با آنچه كه ارزاني مي داريم قابل مقايسه نخواهد بود.
دوست داشتن و دوست داشته شدن كار سختي نيست كافي است كه بخواهيم و در جهت اين خواسته حركت كنيم ، مهرباني هديه كنيم و به دنبال آن آرامش را خوشه چيني و به عزيزانمان در كنار سفره و در شبگرم يلدا تقدي و يادمان باشد كه زندگي آنقدر كوتاه است كه يك دقيقه بيشتر با هم بودن را بايد گرامي داشت و در ايام تحصيل و كسب فيض دراين ماههاي نوراني از كلاس معرفي و عشق حضرت اباعبدالله الحسين (ع) همديگر را فراموش نگنيم و دست به دعا تا فرج آقا امام زمان (عج) در انتظار بمانيم.
